wspomnienia FT

korzystając z tego, że troche archiwalnego stuffu zachowało sie u mie n kompie pozwole sobie odtwoerzyć choć część z naszego "dziedzictwa"

Analiza taktyczna
Bitwa z Legionem Zaporoskim w systemie Lebanon 26.11.

1. Charakterystyka systemu
System Lebanon jest systemem położonym poza terytorium macierzystym na szlaku tranzytowym Cesarstwo – NSL. Złożony jest z 6 planet (2 gazowe giganty) orbitujących wokół białego karła. Między Lebanon 4 a Lebanon 5 istnieje szeroki pas asteroidów – prawdopodobnie pozostałość po jednej lub dwóch planetach. Żadna z planet systemu nie jest możliwa do zamieszkania ani do terraformacji. Na Lebanon 2 znajdują się jednak duże złoża rzadkich minerałów, pas asteroidów jest bogaty w metale ciężkie.
Z uwagi na surowce naturalne jak i na duży ruch tranzytowy na orbicie Lebanon 2 znajduje się stacja orbitalna klasy Rivendell – „Dol Amorth”. Jest to stacja cywilna, zarządzana przez korporację Sony. Na stacji znajduje się centrum zarządzania wydobyciem minerałów na powierzchni planety. Stacja jest wykorzystywana jako przystanek przez statki w tranzycie i jako magazyn i dok ładunkowy dla materiałów z pasa. IJN utrzymuje w niej magazyny i przestrzeń mieszkalną. W pasie asteroidów zbudowane zostały trzy niezależne zespoły kopalń systemowych (L1, L2, L3) i rafineria (L4). Wszystkie te obiekty należą do korporacji Sony.
JSS „Dol. Amorth” jest stacją uzbrojoną, ponad to jej obronę wzmacniają trzy niewielki forty Floty i pola minowe. L1 – L4 nie mają żadnej poważniejszej obrony. IJN z uwagi na wagę systemu otoczyła go pikietą boi wczesnego ostrzegania i utrzymuje na miejscu zespół wydzielony i zespół magazynów na orbicie Lebanon 2.

2. Starcie
W chwili wykrycia przeciwnika w systemie znajdował się zespół wydzielony (odbywał ćwiczenia w okolicach orbity Lebanon 2) i konwój JN 315 (na orbicie parkingowej przy stacji). Zespół wydzielony składał się z: DN „Odawara” (typ „Yamato”) – okręt flagowy, CA „Maya”, (typ „Takao”), CE ”Tsune” (typ „Kiba”) i 27 eskadry niszczycieli (8 jednostek – flagowy CL „Abukuma” ). Eskorta konwoju składały się z CVE „Houshu” (klasa „Ite”) – okręt flagowy, CL „Oi” (klasa „Kuma”) i DD „Kaoru” (typ „Hinata”).
Jednostki wroga zostały wykryte przez linię pikiet o godzinie 5.14 czasu lokalnego. Wstępne rozpoznanie ustaliło siły wroga na 4 okręty klasy III i 10 okrętów klasy I.
O godzinie 12.45 dotarła informacje o podzieleniu zespołu wroga na dwie cześci. Pierwsza zawierająca 8 okrętów klasy I ruszyła kursem na L4. Pozostałe okręty obrały kurs na JSS „Dol Amorth”.
Do tego czasu siły IJS zakończyły konsolidację na orbicie Lebanon 2. Do sił obrony systemu dołączono okręty eskorty. W reakcji na postepownie przeciwnika głównodowdzący, kontradmirał Teruo Akiyama, również rozdzielił swe siły. CA (dowódca komandor Mira Arundel) wraz z 27 eskadrą niszczycieli został wyasygnowany do przechwycenia grupy pierwszej. Duże przyspieszenie zespołu pozwało na nawiązanie kontaktu bojowego zanim przeciwnik dotrze do którejkolwiek z kopalń. Pozostałe siły miały za zadanie przechwycić siły głównie nieprzyjaciela. Kontradmirał Akiyama zdecydował się na odejście od stacji i bój spotkaniowy by jak najszybciej zakończyć walkę i móc ewentualnie przyjść w sukurs siłom zespołu nr 1.
Walka rozpoczęła się od poważnego incydentu po stronie IJN. Mianowicie w trakcie ćwiczeń zasymulowano przejście na systemy awaryjne taktycznego komputera bojowego. Przełączenie objęło również zamianę metrów na stopy. Przy nagłym alarmie nikt nie przełączył komputera z powrotem na tryb pełen. Spowodowało to złe oszacowanie dystansu i prędkości przeciwnika. Zaowocowało to zbyt późnym podjęciem szeregu akcji i poważnymi stratami na okrętach IJN.
Rozkaz otwarcia ognia spłynął do centrali artyleryjskich „Odawary” o godzinie 18.32. Z uwagi na dystans komputery artyleryjskie (aktywne systemy podstawowe) otworzyły ogień z baterii 4 i 3 klasy. Uaktywnienie baterii 3 klasy spowodowało konfuzję na mostku DN. Bardzo szybko zdiagnozowano przyczynę niedomagania komputera taktycznego, uruchomiono go w pełnej funkcjonalności i wydano szereg rozkazów które miały zminimalizować straty. Dwie minuty po pierwszej (niecelnej) salwie uruchomiono skanery aktywne, nakazano start myśliwców i otwarcie ognia z całej eskadry.
Jednostki LZ szybko skracały dystans. Skanowanie i własne emisje sklasyfikowały je jako cztery krążowniki liniowe (krążowniki uderzeniowe w nomenklaturze LZ) typu „Czajka” i dwie fregaty torpedowe Typu „Kozak”. Zaporożcy otworzyli szybki ogień skoncentrowany na jednostce flagowe IJN. Gęste salwy z baterii 2 klasy i torped spowodowały całkiem spore spustoszenia (wyłączona bateria 4 klasy, połowa komputerów artyleryjskich). Kontr ostrzał zniszczył jedną z korwet i uszkodził dwa BC.
Obie eskadry minęły się na przeciwnych kursach. Na przechodzącą eskadrę LZ niespodziewanie spadł ostrzał rakietowy i atak eskadr myśliwskich. Atak myśliwców całkowicie zajął obronę LZ. Nie ostrzeliwane salwy rakietowe rozerwały jeden z BC. Również myśliwce uszkodziły cel płacąc jednak słoną cenę za sukces.
Eskadra LZ zaczęła ostro wyhamowywać wychodząc z zasięgu baterii 2 klasy. Zanim jednak się to stało ciężkie uszkodzenia odniósł DD „Kaoru”. Skupiły na nim ogień dwa BC wroga. Niszczyciel odniósł tak poważne uszkodzenia, że po awarii systemów podtrzymania życia został opuszczony przez załogę (straty 65% załogi). Po bitwie został odholowany do stoczni, gdzie aktualnie jest remontowany. Ostrzał IJN przyniósł trafienia na nieuszkodzonych BC przeciwnika.
Po wyjściu sił głównych z pola ostrzału CL „Kuma” i DN „Odawara” zniszczyły drugą korwetę. DN kontynuował ostrzał przeciwnika z baterii 3 i 4 klasy. Cały czas atakowały też myśliwce. W tym czasie zespół dokonał zmian szyku tak, aby czoło znów było zwrócone w kierunku wroga. Kontynuował też powolne przyspieszanie na początkowym kierunku, aby jak najdłużej utrzymać się poza polem ostrzału przeciwnika.
Eskadra wroga zniszczyła myśliwce (ostrzał PD był nadspodziewanie celny), wyhamowała, zebrała szyk i ponownie ruszyła do starcia. Szybkość manewru potwierdziła, że BC typu „Czajka” mają seryjnie montowane silniki dające około 50% większe przyspieszenie niż DN i SDN w służbie IJN.
Krótko po nawrocie grupy awaryjne DN „Odawara” uruchomiły w końcu drugą baterię klasy 4. Zwiększenie siły ognia dało błyskawicznie rezultat. Najmocniej uszkodzony BC, trafiony w siłownię, eksplodował wraz z całą załogą. Pozostałe siły zerwały kontakt bojowy i ruszyły z maksymalnym przyspieszeniem w stronę granicy układu. Podjęty pościg nie dał rezultatu. Pozostałości eskadry LZ weszły w nadświetlną poza układem o godzinie 9.28 dnia 27.11.
Przechwycenie zespołu lekkiego LZ przebiegło dość podobnie, z tym, że nie oddano żadnego strzału. Dowódca eskadry LZ widząc idący mu na spotkanie zespół Floty zawrócił i wszedł w nadświetlną o godzinie 3.52 dnia 27.11.

3. Wnioski:
a. Rozdzielenie sił w sposób jaki dokonał tego kontradmirał Akiyama okazało się zgodnie z symulacjami i rzeczywistością rozwiązaniem optymalnym. Kontradmirał Akiyama jak i dowódca DN „Odawara” komandor Stella Petien kwalifikują się do odznaczenia.
b. Żaden z dowódców zespołów IJN nie popełnił rażących błędów.
c. Zaniedbanie przywrócenie do pełnej funkcjonalności komputera taktycznego jest zawinione przez pierwszego oficera DN „Odawara” i kwalifikuje go do degradacji i nagany.
d. Pierwszy oficer DN „Odawara” wykazał się wysokim poziomem kwalifikacji i kompetencji utrzymując okręt w dobrej kondycji bojowej mimo sporych uszkodzeń. Również to bezpośrednio dzięki niemu została zakończona naprawa linii zasilającej baterię 4 klasy. Kwalifikuje go to do pochwały i awansu.
e. Sumując podpunkty d i e sugeruje się udzielić oficerowi nagany i pochwały pozostając przy dotychczasowym stopniu i zamieszczając opis obu zdarzeń w aktach personalnych.
f. DN „Odawara” potwierdził dużą wartość bojową jednostek typu „Yamato”.
g. Kombinowany atak rakiet i myśliwców jest manewrem bardzo skutecznym. Zaleca się jak najczęstsze ćwiczenie tego typu rozwiązań.
h. Kwestionuje się sensowność nakazania dwóch ostatnich ataków przetrzebionym eskadrom myśliwskim. Nie przyniosło to znaczących rezultatów, a naraziło Flotę na stratę wyszkolonych pilotów. Ogólnie stracono 16 pilotów 7 dalszych jest rannych.
i. Zalecane jest jak najdokładniejsze mieszanie w zespołach okrętów uzbrojonych w broń energetyczną i w broń zdolną do penetracji ekranów.
j. CL typu „Kuma” mimo wielu minusów stanowią bardzo dużą siłę ofensywną. Sugeruje się budowę nowoczesnych okrętów o podobnym uzbrojeniu. Dowódca okrętu kapitan Tomasz Kowalczyk kwalifikuje się do odznaczenia.
k. CE „Tsune” zostaje oddelegowany na ćwiczenia artyleryjskie w trybie natychmiastowym. W czasie całej walki nie trafił ani razu.
l. Sugeruje się udzielenie pochwały dowódcy (kapitan Hiro Matsuo) i załodze DD „Kaoru”. Prowadzili celny ogień podczas starcia, dokonali sprawnej ewakuacji i w trakcie holowania do stoczni sporządzili szczegółowy rejestr zniszczeń i potrzebnych napraw.